De glimlach van Venus

Afgelopen weekeinde heb ik kunstenaars bewonderd. Geen beeldend kunstenaars die met penseel of beitel werken van blijvende waarde maken. Geen acteurs die een rol spelen met allure. Ik heb gekeken naar een stuk of tien Nieuwegeinse jongens die met een bal spelen. Tot afgelopen zaterdag heb ik er eigenlijk nog nooit bij stilgestaan dat kunst ook van toepassing is op sport. Het weer was als in de mooiste werken van Breitner, grijs en nat.De jongens waren aanvankelijk niet meer dan dartelende lammetjes op weg naar een groot avontuur. Een avontuur voorbij de grenzen van wat zij, tot op dat moment, hadden kunnen ervaren in hun aards bestaan. Onwetend en afwachtend, maar ook gespannen en vol verwachting. Zoals een kunstenaar die staart naar het witte doek en weet dat het resultaat uniek kan worden. Eerst een voorzichtige schets. Een wedstrijd tegen de tijd en de zenuwen. Een tegenstander van formaat die het uiterste vergt van de jongens. Een schets met potentie en met de hoop op meer. Een eerste overwinning, maar nog geen voltooide symfonie.De veelbelovende start heeft invloed op het gedrag van de lammetjes. In rap tempo slaan ze een paar ontwikkelingsstadia over en worden ze langzaam maar zeker een stel waakzame pitbulls. Het tweede deel van het drieluik is een nerveus stadium. De verfijning van de compositie in de wetenschap dat je bezig bent om misschien wel geschiedenis te schrijven. Een fase van vallen en opstaan, steeds weer opnieuw aanzetten en kleuren mengen. Ik ga al op de banken, ik ben al diep geraakt door wat ik zie. Mooier dan dat kan het toch niet worden?Aan het eind van deze fase voel je de adrenaline door je lijf gieren en lonkt het hoogst haalbare. Nu moeten de puntjes op de i. Het voorlopig resultaat verdient al een plekje in de kunstroute van Nieuwegein; het staat als een huis. Er valt eigenlijk niks meer te verliezen, maar er is nog wel wat te winnen. In het veld veranderen de pitbulls in leeuwen, koningen van de jungle. Leeuwen die met wapperende manen keer op keer laten zien dat zij en niemand anders die titel verdienen.En dan de deadline, het vaak zo frustrerende moment van voltooiing. In dit geval geen frustratie, maar de alleszeggende brul van de overwinning. Het werk is af en de jongens gaan uit hun dak. De ultieme uitdaging hebben de jonge leeuwen met verve aangenomen. Zij hebben laten zien dat samenwerking, teamgeest en opoffering meer oplevert dan individuele sterren en allures. De reden waarom Venus altijd wint van Mars. Hard werken is de basis van kunst.Er is niemand in Nederland die hun prestatie kan evenaren; zij zijn Nederlands kampioen. Hoe neem je zo’n kunstwerk nou mee terug naar Nieuwegein? Het past niet in een lijst en het kan ook niet verpakt en verzonden worden. Deze vorm van kunst is voor hen die erbij waren. Voor de rest geldt dat zij het moeten doen met wat foto’s en de verhalen. Verhalen die verteld moeten worden zodat ook anderen kunnen genieten van deze unieke prestatie. Een prestatie die ik heb mogen aanschouwen en beleven. Daarom ook, in het kader van kunst en cultuur, een column ter ere van de Nieuwegeinse leeuwen. Zij hebben bewezen dat topsport een extra dimensie heeft.Zou de Mona Lisa ook gemaakt zijn na een handbalwedstrijd?Afrodite